یک استدلال از تعالی

وقتی انسان متولد می گردد در مرحله نوزادی مانند یک موجود مشابه سایر موجودات فقط نیاز به احتیاجات پایه ایی دارد. در این مرحله روح ای که در اوست متمایز از روح سایر موجودات است. ولی آیا این روح می تواند به خودی خود باعث کمال بشر شود؟ اگر این بچه از جامعه بشر دور شود و با موجودات دیگر زندگی کند تقریبا همان خوی آنها را می گیرد و از رفتار آنها پی روی خواهد کرد. و اگر روزی به اجتماع بشری برگردد و سنی از او گذشته باشد تقریبا دیگر نمی تواند به حالت بشری خود برگردد (می توان نمونه هایی را در کتابها و سایتها پیدا کرد). و یا فردی که به تمایلات نفسانی روی می آورد نیز تا به خود نیاید و از نفس خود رهایی نیابد روح او هیچ کمکی به تعالی انسان نمی کند.

خداوند در قرآن می فرماید ما شما را در پستی آفریدیم و آنکه بخواهد می تواند متعالی شود.

خداوند به تعلیم و یادگیری نیز تاکید دارد. زیرا بدون یادگیری و تعلیم همانطور که برای انسانی که از بچگی از جامعه بشری و تعالیم دور بیافتد راه متعالی شدن را نمی یابد هر چند مانند انسانی که دچار هوای نفس است به گناه آلوده نخواهد شد.

و اما ممارست، پرهیز و تقوی و دوری از گناهان و تکرار بندگی(عبادت) ارتباط بین تکامل و تعالی و انسان است.