آیا شکر نعمت های الهی برای رسیدن به بهشت است ؟ در آخرت بهشتی یا جهنمی بودن بر اساس اعمال و کردار و نیات معلوم می شود. شکر خدا فقط قدردانی انسان از نعمت های الهی است و باعث زیاد شدن نعمت می گردد و عملی برای بهشتی شدن نیست. عدم شکر نعمات باعث کم شدن نعمت مانند خشکسالی و غیره می شود.
ستایش و نیایش خدا نشانه بندگی انسان است. نشانه هیچی انسان در برابر بیکران خدا است.
پس انسان واجب است هم سپاس و هم ستایش خدا گوید و چشم داشتی از بهشت و پاداش اخروی در برابر آن نداشته باشد.
شکر خدا نعمتت افزون کند
بار الها! از آفرینش اقیانوسها؛ دریاها و رودهای خروشان تو را شکر می گوییم.
از ماهیهانی که در آن برای ما روزی می رسانی تو را شکر می گوییم.
از آفرینش آسمان و ستاره ها و ماه و خورشید که در آن قرار دادی و نور و گرما به ما می بخشد تو را شکر می گوییم.
از بارانی که از ابرها به ما می رسانی تو را شکر می گوییم.
از زمینهای حاصلخیز و جنگلهای سرسبز و میوه های رنگارنگ که از آن به ما بخشیده ای تو را شکر می گوییم.
از اینکه زمین را محلی برای آسایش ما قرار دادی تو را شکر می گوییم.
از همه غذاهای رنگین که از زمین برای ما مهیا ساخته ای تو را شکر می گوییم.
از آفرینش جانداران و پرندگان تو را شکر می گوییم.
بار الها! تقاضا های ما زیاد است ولی شکر و سپاس ما اندک. هر چه سپاس تو گوییم باز هم کم است. سپاس و نیایش و سجود مخصوص توست.